Συντάκτης:
alpaslan_ertoyngkeal.jpg
Ο Τούρκος Αλπασλάν Ερτουνγκεάλ διήυθυνε την ΚΟΑ | ANDREA FELVEGI
Δεν μπορεί κανείς παρά να χαρεί ειλικρινά όταν διαπιστώνει ιδίοις ωσί αρχιμουσικούς που βραβεύτηκαν στον μουσικό διαγωνισμό «Δημήτρης Μητρόπουλος» να εξελίσσονται σε ώριμους επαγγελματίες ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους. Τέτοια αποδείχτηκε η περίπτωση του Τούρκου Αλπασλάν Ερτουνγκεάλπ, που είχε αποσπάσει Α' βραβείο το 2002 και τώρα σταδιοδρομεί στην Ευρώπη. Στις 15/1/2016 είχαμε την ευκαιρία να τον ξανακούσουμε στην Αθήνα να διευθύνει την ΚΟΑ. Η συναυλία άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Πρώτη ακούσαμε τη μουσική μπαλέτου από την όπερα «Ιδομενέας» του Μότσαρτ. Παρότι το μέγεθος της ορχήστρας και το βάρος του ήχου της ταίριαζαν σαφώς σε ώριμο ρομαντικό ρεπερτόριο, η μουσική δόθηκε σβέλτα, με σφρίγος και αίσθηση ύφους. Ακολούθησε, σε πρώτη εκτέλεση από την ΚΟΑ(;), το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2» (2008-2015) του Ιωσήφ Βαλέτ. Ο 48χρονος συνθέτης προτείνει εδώ ένα κανονικό, πλήρους διάρκειας, τριμερές κοντσέρτο, που θα χαρακτηρίζαμε μεταμοντέρνο.
Δίχως να εκφυλίζεται σε απλό μουσικό κολάζ, η υγιώς επιγονική, πολυστιλιστική/πολυσυλλεκτική γραφή του φέρει συνειδητές, αφομοιωμένες αναφορές σε ακούσματα του μεταπολεμικού μοντερνισμού και, μακρόθεν, σε μνήμες του ρομαντισμού. Ως κύρια χαρακτηριστικά της ξεχωρίζουν ότι διαθέτει ευρηματική και διάφανη ενορχήστρωση με προέχουσα, εύστοχη χρήση μεταλλόφωνου, είναι συνεκτική, συνειδητά αμελωδική ενώ, σποραδικά, φιλοξενεί σαφώς περιγεγραμμένους θύλακες/επεισόδια τονικής, μελωδικής γραφής σε ύφος μουσικής για τον κινηματογράφο.
Ομοίως αμελωδική, μη αφηγηματική και με έμφαση στον εμπλουτισμό της ηχοχρωματικής παλέτας παρά στον διάλογο με την ορχήστρα, η γραφή για το πιάνο ισορροπεί ανάμεσα σε αυτήν μιας συμφωνίας κοντσερτάντε και ενός κοντσέρτου, ενώ υπάρχουν σαφείς καντέντσες η έντονη ρητορεία των οποίων μοιάζει να αποδομεί τον… Ραχμάνινοφ. Το απαιτητικό κοντσέρτο ερμήνευσε θαυμάσια, με σωστά μεγέθη δυναμικής και ισορροπημένη διαλεκτική προς την ορχήστρα, ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια θαυμάσια εκτέλεση της «Συμφωνίας αρ. 9, Μεγάλης» του Σούμπερτ, έργο που σφύζει από ευφορία, αιωρούμενο στο μεταίχμιο μεταξύ κλασικισμού και ρομαντισμού. Επενδύοντας στο καλά εκγυμνασμένο σώμα των εγχόρδων και αξιοποιώντας στο μέγιστο τις αριστοτεχνικές συνεισφορές των εκλεκτών μουσικών της ΚΟΑ στα ξύλινα και χάλκινα πνευστά, ο Τούρκος αρχιμουσικός διέπλασε μια ερμηνεία μοναδικής ζωντάνιας, παλλόμενη από μελωδικότητα και ωστική ορμή.
Απ’ αρχής μέχρι τέλους την ερμηνεία χαρακτήρισαν ωραίος, σωστά τονισμένος ρυθμικός βηματισμός, μυώδης μελωδική φραστική στα έγχορδα, σαφώς διαγραφόμενη εσωτερική διαστρωμάτωση της συμφωνικής γραφής, καίρια υπογράμμιση και καλό ζύγιασμα τονισμών και στίξεων, σωστή ανάδειξη της δεσπόζουσας διάθεσης σε κάθε μέρος της Συμφωνίας.
